zaterdag 19 mei 2018
zondag 4 maart 2018
Valkenburg
Vanmorgen, een beetje sneeuw en ijs op de weg ! Te glad om te fietsen ? Een echte Doordouwer laat zich niet snel afschrikken, dus een peloton van 11 atleten vertrok naar Valkenburg.
Al snel kwam de zon erdoor en werd het aangenaam fietsen. Enkele platte banden later zaten we op het terras aan de voet van de Cawberg.
De terugweg verliep aan een pittig tempo. Trots kwamen we thuis vertellen dat er weer 158 km op de teller staat vandaag.
vrijdag 5 januari 2018
Goede voornemens voor 2018 in actie
Ondanks het
voorspelde stormweer trokken er op 3 januari 13 getrainde atleten naar
Valkenburg. De vrouwen verklaarden ons zot, maar wij leven braaf. Het weer viel
dus reuze mee. Er stond een strakke wind, maar het bleef veelal droog. De befaamde
Lus 2 was voor de meesten niet lastig genoeg. Daarom werd er op het einde
overgeschakeld op Lus 3.
Maar eerst
werd er een korte stop gemaakt op het drielandenpunt. Warme Choco of verse
tomatensoep en een bord lekkere spaghetti bolognaise met een frisdrankje, meer
moest dat niet zijn voor onze helden. Intussen viel er buiten een frisse bui,
maar toen we weer vertrokken, klaarde het onmiddellijk weer op.
Schoner kan een dagje verlof niet zijn voor een
echte wielertoerist.
De laatste tocht van het jaar
Op 31 December reden de Doordouwers de laatste tocht van het jaar op hun mountainbike. Door de modder ging het naar Hechtel. Daar werd er flink gespeeld.
maandag 27 november 2017
zondag 10 september 2017
memorial Benny Clerckx
De Doordouwers zijn vandaag speciaal naar Scherpenheuvel gereden om een kaarsje te branden voor het spoedige herstel van Benny.
woensdag 14 juni 2017
Hoe onze voorzitter de trip naar Namen ervaren heeft
Beste vrienden,
Het is alweer woensdag en ik begin een beetje te bekomen van het weekend :-)
Nogmaals bedankt aan iedereen die er was, en mee geholpen heeft. De foto's van het evenement: wie nog beeldmateriaal heeft kan dit ter beschikking stellen aan de IT afdeling van onze club, bij Luc dus.
De rit begon aan een gezapig tempo en er werd genoten van een ferm stukske fietsplezier, zonder veel energieverlies kwamen we aan de muur van Huy, daar waar een eerste selectie van renners, ondanks bovenaardse inspanningen, zijn meerdere moest erkennen... De verdere tactiek, die daaropvolgend werd ontwikkeld door de staart van het peloton, was eigenlijk "gewoon blijven trappen".
Na een bord pasta onder de zachte zonnestraaltjes van een pittoresk terras, waarbij ik persoonlijk heb kunnen vaststellen dat onze waalse medeburgers ook soms werken, hebben we, eerlijk is eerlijk, betaald om een vrouw te mogen kussen...
Vervolgens kwamen we in de waalse natuurlijke omgeving, sommige delen van de weg waren natuurlijker als andere delen en er was een afdaling waarbij zelfs de mountainbikers onder ons iets hadden van, das nie goe voor de fiets. In het zuiders landschap worden blijkbaar ook natuurlijke waalse fauna en flora geëtaleerd achter een groot raam, dames met een ampele boezem waarmee menigeen van de club wel eens plitse pletse zou willen doen. Maar strak gericht op ons doel zoals we zijn, kwamen we aan in het hotel.
Na een gezellig avondmaal en een zeer uitgebreid ontbijtbuffet stonden we fris en fruitig klaar om deel twee van de rit aan te vatten.
Deze rit liep even spaak doordat Bob een materiaal probleem had, we leefden allen met hem mee maar moesten noest verder verder trappen om tot bij Sabrina te geraken. Aldaar kregen we een pizza voorgeschoteld die zijn gelijke niet kent, de pasta was al dente, de bediening vriendelijk en de koffie pittig en stroperig als teer, kortom een echte italiaan.
Met een amechtige grimas op mijn gezicht heb ik die tweede dag moeten vaststellen dat er sommigen meer getraind hadden dan de voorzitter, waardoor ik enkel op achterwielen was gefocust en mijn vetverbrandig verder doorsloeg naar botontkalking.
Doch bij aankomst en na enkele pullen heerlijk fris bier was de genoegdoening groot en konden we tevreden naar onze kroost terugkeren die ons trots in hun armen sloot.
Merci allemaal en tot de volgende rit.
Grjs
Ronny Serdongs
Het is alweer woensdag en ik begin een beetje te bekomen van het weekend :-)
Nogmaals bedankt aan iedereen die er was, en mee geholpen heeft. De foto's van het evenement: wie nog beeldmateriaal heeft kan dit ter beschikking stellen aan de IT afdeling van onze club, bij Luc dus.
De rit begon aan een gezapig tempo en er werd genoten van een ferm stukske fietsplezier, zonder veel energieverlies kwamen we aan de muur van Huy, daar waar een eerste selectie van renners, ondanks bovenaardse inspanningen, zijn meerdere moest erkennen... De verdere tactiek, die daaropvolgend werd ontwikkeld door de staart van het peloton, was eigenlijk "gewoon blijven trappen".
Na een bord pasta onder de zachte zonnestraaltjes van een pittoresk terras, waarbij ik persoonlijk heb kunnen vaststellen dat onze waalse medeburgers ook soms werken, hebben we, eerlijk is eerlijk, betaald om een vrouw te mogen kussen...
Vervolgens kwamen we in de waalse natuurlijke omgeving, sommige delen van de weg waren natuurlijker als andere delen en er was een afdaling waarbij zelfs de mountainbikers onder ons iets hadden van, das nie goe voor de fiets. In het zuiders landschap worden blijkbaar ook natuurlijke waalse fauna en flora geëtaleerd achter een groot raam, dames met een ampele boezem waarmee menigeen van de club wel eens plitse pletse zou willen doen. Maar strak gericht op ons doel zoals we zijn, kwamen we aan in het hotel.
Na een gezellig avondmaal en een zeer uitgebreid ontbijtbuffet stonden we fris en fruitig klaar om deel twee van de rit aan te vatten.
Deze rit liep even spaak doordat Bob een materiaal probleem had, we leefden allen met hem mee maar moesten noest verder verder trappen om tot bij Sabrina te geraken. Aldaar kregen we een pizza voorgeschoteld die zijn gelijke niet kent, de pasta was al dente, de bediening vriendelijk en de koffie pittig en stroperig als teer, kortom een echte italiaan.
Met een amechtige grimas op mijn gezicht heb ik die tweede dag moeten vaststellen dat er sommigen meer getraind hadden dan de voorzitter, waardoor ik enkel op achterwielen was gefocust en mijn vetverbrandig verder doorsloeg naar botontkalking.
Doch bij aankomst en na enkele pullen heerlijk fris bier was de genoegdoening groot en konden we tevreden naar onze kroost terugkeren die ons trots in hun armen sloot.
Merci allemaal en tot de volgende rit.
Grjs
Ronny Serdongs
Abonneren op:
Posts (Atom)